شـــكـــوى زيـــنـــب فــــــي الأربــعــيــن



بَـيـتامها خــرّت عـلـى قـبـره تـجـر حـسـره         و تـلـطم يـويـلي خـدودهـا و دمـوعها عـبره
و تـصـيح دقـعـد يـالذي عـفتك عـلى الـغبرا         دقـــــــعــــــد يــــــنــــــور الــــعــــيــــن

شحجي و شعد من المصايب يا عزيز الرّوح         شـلـت بـيـتاماكم و عـفتَك بـالثّرى مـطروح
قلبي انشعب من قالوا للشّامات نبغي نروح         مَــــــتــــــعــــــوّدت يَـــــحـــــســــيــــن

هـمّـيت أودعــك و الـعـدا يَـحسين مـنعوني         يـالـيت تـنـظر حـالـتي مـن سـاقوا ظـعوني
بـــس أنـتـحب بـرمـاحهم خـويـه يـوكـزوني         و ذكــــــــــــــــرت ذاك الــــــحـــــيـــــن

ســارت عـجـيج الـنّـوق و الـكـوفه دخـلناها         و كــل الـهـضايم و الـمـذلّه هـنـاك شـفناها
و مــن كـثـر ضـيـمٍ صـابـنا الارواح عـفـناها         و عــــــدوانــــــكـــــم صــــــوبــــــيـــــن

ومـن اذكر الشّامات جسمي ينتحل و يذوب         حرمه وغريبه وضايعه و من الدّمع مسكوب
و اطـبولهم تضرب و راسك بالرّمح منصوب         ذاب الــــــقــــــلـــــب يــــحــــســــيــــن

طـلـعوا لـنـا بـسـبعين رايــة فـرح مـنشوره         و الله يـخويه لـو مـتت فـي الـحال معذوره
ذلّـه و هـضيمه و فـاقده و بـالشّام مشهوره         ذيـــــــــــــج الــــمــــعــــزّه ويــــــــــــن

و الـمجلس الـميشوم مـثله لا جرى ولا صار         كـسّـر أضـراسـك و الـعليل يـعاينه و مـحتار
صـرنـا يـخـويه بـيـنهم اعـظـم مــن الـكفّار         جــــســـمـــي انــــتـــحـــل يـــحــســيــن

و جـيـنـاك يـــا بــاقـي هـلـي دقـعـد تـلـقّانا         ورد الـمـديـنـه يــــا عــزيـز الـــرّوح ويّــانـا
قـلـبـي تـــرى شـبّـت يَـنـور الـعـين نـيـرانه         دقـــــــعــــــد يَــــــنــــــور الــــعــــيــــن

شـاقول لـو رحت المدينه و سايلوني النّاس         وقـالو يَـزينب ويـن أخـوك حسين و العبّاس
أقــول ظـلّـوا بـالـتراب أجـسـادهم تـنداس         ارجــــــــــوع الـــــوطـــــن يـــحــســيــن

ارجــــــــــوع الـــــوطـــــن يـــحــســيــن
عرض القصيدة